TYPY ZEZA

• Zez pozorny (pseudostrabismus) – jest to stan pozorujący zeza, pomimo równoległego ustawienia gałek ocznych, spowodowany nieprawidłowym osadzeniem gałek ocznych w oczodole lub nieprawidłową budową powiek.
• Zez ukryty (heterophoria) – występuje przez przerwanie mechanizmu fuzji (i równowagi mięśniowej) w wyniku czynników, które ją osłabiają np. niewyrównana wada refrakcji, stres psychiczny, wyczerpanie fizyczne, przemęczenie lub czasowe zakrycie jednego oka.
• Zez jawny/towarzyszący (heterotrophoria) – jest to stan, w którym kąt zeza jest stały we wszystkich kierunkach a ruchomość gałek ocznych jest prawidłowa. Zez może być jednostronny lub naprzemienny, stały lub okresowy. Wyróżnia się następujące rodzaje zeza: zez zbieżny, rozbieżny, pionowy i skośny.
• Zez porażenny (incomitans) – powstaje w wyniku uszkodzenia mięśnia gałkoruchowego, nerwu zaopatrującego ten mięsień lub drogi wzrokowej w ośrodkowym układzie nerwowym.

Przyczyną choroby zezowej jest najczęściej nieleczona wada refrakcji, oraz inne czynniki jak: niedowidzenie, wcześniactwo, niedojrzałość układu nerwowego, czynniki dziedziczne, przebyty uraz, choroby ogólnoustrojowe i układu nerwowego, przebyta infekcja.

LECZENIE CHOROBY ZEZOWEJ

Z uwagi na fakt, iż widzenie obuoczne rozwija się do 7.-8. roku życia, leczenie zeza powinno być zakończone przed pójściem dziecka do szkoły.

STOSOWANE FORMY TERAPII OBEJMUJĄ:

• wyrównanie wady refrakcji przy pomocy korekcji okularowej
• stosowanie szkieł pryzmatycznych
• leczenie ortoptycze (ćwiczenia fuzji, jednoczesnej percepcji, stereopsji, widzenia obuocznego)
• terapię i stymulację widzenia
• metody chirurgiczne